De bioscoop opent op 1 september 1912 op het toenmalige Stationsplein 11, een plein dat na WOI ter herdenking van de burgers die daar gedood werden, wordt omgedoopt tot Martelarenplein. Deze zaal is net als Alhambra een grote en dure zaal, waar het niet verplicht is om bier te consumeren tijdens de filmvoorstelling. Toch wordt er zeker wel gedronken. Na de film blijven de deuren nog een tijd gesloten, zodat de bezoekers zich verplicht zien om via het aanpalend café (nu café Sport) de zaal te verlaten. In augustus 1914 gaat Théâtre du Nord in de vlammen op. De zaal wordt nog tijdens de oorlog terug opgebouwd en herrijst tussen 1917 en 1919 als Eden Théâtre. Uitbater is Leuvens herbergier François Vranken die met een aantal Leuvense handelaars in 1918 coöperatieve Eden Théâtre opricht. Op 13 september 1919 wordt Eden Théâtre plechtig geopend.
Tijdens het interbellum is Eden Théâtre na Alhambra (A.B.C.) en Louvain Palace (Forum) de derde grootste bioscoop van de stad. In 1912 telt de zaal 600 plaatsen en na de wederopbouw al 1036. Wellicht mede dankzij het gloednieuwe gebouw wordt Eden in die periode door sommigen als mooiste en meest luxueuze en comfortabele bioscoop van Leuven beschouwd.
Tijdens een grootscheeps onderzoek naar de veiligheid bij de Leuvense bioscopen blijkt Eden ‘de enige zaal die volkomen veilig is’. Toch worden een jaar later enkele inbreuken vastgesteld, hetgeen in 1924 bijna leidt tot sluiting. In 1925 wordt de exploitatievergunning effectief een tijd ingetrokken. Volgens de veiligheidsreglementering moet de breedte van de uitgang per bezoeker met 1 cm toenemen. Daarom wordt het aantal plaatsen fors teruggeschroefd tot 620 en wordt het publiek gevraagd om vooraf een plaats te reserveren.
Tijdens WOII blijft Eden samen met de drie COBECzalen open. Een van de vijf vertoningen georganiseerd door de collaboratie-organisatie ‘De Vlag’ in Leuven, vindt plaats in Eden. Op 18 mei 1944 slaat het noodlot een tweede maal toe. Eden wordt opnieuw getroffen, dit maal door een Brits luchtbombardement. De bioscoop is volledig vernield. De filmzaal wordt na de WOII stijlvol heropgebouwd, dankzij Edmond Wenderickx. Hij neemt hiervoor de bekende architect René Ajoux onder de arm. Bij de heropening op 17 mei 1950 is de zaal getransformeerd tot een stijlvolle bioscoop met een kleine 1000 plaatsen. Eden wordt al gauw een van de meest gerenommeerde bioscopen van de stad, waar de grote Amerikaanse en Europese producties te zien zijn. Eden weet zich tot eind jaren 60 als topbioscoop te handhaven, maar in de loop van de jaren 70 neemt de concurrentie van onder meer Rex en Studio Filmtheaters de bioscoop (die er na de sluiting van Monty alleen voor stond ) meer en meer in de tang. De grote succesfilms worden steeds vaker door de concurrentie weggekaapt en Eden neemt de laatste jaren zijn toevlucht tot de B-films, erotische prenten en af en toe een arthousefilm. In december 1980 sluit de bioscoop de deuren. Op de plaats van zaal Eden bevindt zich nu muziekcentrum Het Depot, Martelarenplein 12.
Commentaar toevoegen